Trzeba umieć do przodu gnać
Trzeba się na walce znać
Należy niszczyć
Szydercą być
Ze słabszego kpić
A ja tak nie chcę
To nie moja droga
Nieważne sława czy uroda
Pragnę miłości
Szczerej, najczystszej
Oddawać siebie innym
Dzielić się z żebrakiem
Widzieć piękno w dobroci
Prawdy szukać w świecie
Nocami o Arkadii śnić
Chamstwa nie znoszę
Boga o jedno proszę
Byście się wyzbyli drwin
Bo w świętych księgach napisane
Poświęćcie siebie innym
A będzie Wam dane
Tomasz Olpiński
,,Niektorzy lubia poezje. Czy jesteś w tej grupie?” odpowiedź na to pytanie wydaje się być bardzo prosta: ,,Tak, ja naleze do tej grupy” ale, co dalej? co w związku z tym? Aby rozwinac odpowiedz na pytanie zawarte w temacie zadam kolejne ,,dlaczego...?” i ,,czym wlasciwie jest poezja?”.
,,Tam gdzie jest poezja- nic nie jest poezja. Tam gdzie jest poeta- nie ma poezji, a tam gdzie nie ma poezji, nie moze być poety, bo tam gdzie nie ma poezji-nie ma nic” – tak Edward Stachura opisuje poezje i poetę w swej ksiazce ,,Fabula rasa”, dalej pisze ,,kiedy zas jest poezja-wszystko jest poezja: wszystkim jest poezja i wszystko jest poezja. Kiedy jest poezja- poeci tez sa poezja. Prawdziwy poeta nie jest poeta.. Prawdziwy poeta jest poezja...”
I na tym wlasciwie moglabym zakonczcć swa wypowiedz, udzielilam odpowiedzi na zadane pytanie, słowami Stachury uzasadniłam ją.
Czerpiac informacje z najglebszych zakamarkow mojego wnetrza postaram sie jednak odpowiedziec wlasnymi slowami na zadane pytania.
,,Czym (dla mnie) jest poezja?” Poezja jest czescia mojej duszy, mojej psychiki, moim JA, a zatem wszystkimi moimi myslami, chceniami, niechceniami, pragnieniami, sprzeciwami, ambicjami, marzeniami, jest moją nadzieja, wiara, za pomocą poezji wyrazam swe uczucia, wyrazam samą siebie. Nie moge po prostu powiedzieć ze ja lubie. Poezja wciaga mnie w wir analizy wewnetrznej, w nieustanny szal obserwacji i nieustepliwej pokusy badania samej siebie, zycia, swiata, otaczajacej mnie rzeczywistosci, dostrzegania szczegolow i barw niedostępnych i zakazanych, metafizycznie niewyjasnionych. Dzieki poezji staje sie tworczynia mojej własnej rzeczywistosci, pozwala mi ona dostrzec siebie jako mała uczestniczke wielkiej calosci jaka jest swiat i spojrzec na siebie spoza tego wszystkiego, jakby jakimś tajemniczym, niewidocznym, trzecim okiem mej duszy.
Przed poznaniem ,,prawdziwej” poezji, jaka jest dla mnie przede wszystkim tworczosc Edwarda Stachury, utozsamialam sie ze slowami Wislawy Szymborskiej ktora pisze:
,,Jestem pułapka w pułapce,
zamieszkiwanym mieszkancem,
obejmowanym objeciem,
pytaniem w odpowiedzi na pytanie”
Teraz nie utozsamiam się z niczyimi słowami. Uswiadomilam sobie, ze wyraze sama siebie tylko poprzez wlasne slowa. Zrozumialam, ze poezja to zycie. Zyje, wiec w niej uczestnicze. Poezja otacza mnie i jest tam gdzie z nia pojde, gdzie ja z soba zabiore. Poezja jest tam, gdzie ja dostrzege. Kiedy to zrozumiałam zaczelam obserwować swiat, a to co zobaczyłam przelewalam na kartke papieru, i tak napisalam kiedys:
,,W dzisiejszym swiecie szarosci
kazdy swym plaszczem codziennosci
zakrywa swe czarne mysli.
W naszych chorych glowach
tworzymy obrazy
wykrzywiajace wykreowana rzeczywistosc
w ktorej ksztaltujemy swe odbicie...
A w mentalnej przestrzeni
slow i obrazow
Tworzymy wlasne,
nienaganne ,,JA” ”
Od tego sie zaczelo. Nie wiem czy to co sama tworze moge nazwac ,,poezja” ale dla mnie wszystko co niezrozumiale a zarazem tak proste, nia jest. Wiersz w takim rozumieniu stal sie dla mnie odbiciem rzeczywistosci, poezji otaczajacego mnie swiata, poezji dnia codziennego. Stal sie przefiltrowanym obrazem mojej jedności ze swiatem uwypuklajacym piekno, strach, szal, harmonie, bol- fizyczny i psychiczny, cierpienie, tesknote, zapomnienie, troske i milosc.
Dzieki poezji, w otaczajacej mnie rzeczywistosci zaczelam dostrzegac to, co kiedys wydawalo mi się wrecz nierealne. Zaczelam nie tylko to dostrzegac ale nauczyłam się to wyrazac. Poezja stala sie narzedziem niematerialnym dzieki ktoremu w zaskakująco trafny (dla mnie) sposob nauczyłam się okreslac niezrozumiałosc czasow wspolczesnych, stala sie narzedziem uwydatniajacym gleboko ukryta, prawdziwa nature człowieka i budzącym to, co do tej pory drzemało w niewzruszonym snie. Teraz wystarczy już tylko chwila spokoju i refleksji abym mogla ,,wtopic" sie w poezje cała soba i odczytywac ja wprost z powietrza, wody, ziemi, lasu, ludzi przechodzacych obok. Z poezja jest tak jak z muzyka, jest wszedzie, trzeba tylko umiec, i przede wszystkim chciec, ją dostrzec. Ja pragne tego z calgo serca i coraz czesciej mi sie to udaje.
Ostatnio przekonałam sie, jak ,,stara” jest poezja, czytająa Biblie Tysiaclecia zwrocilam uwage na cos, co w szczegolny sposob ja tworzy, tworzy poezje ktora uwydatnia to, co kazdy z nas, swiadomie lub nieswiadomie, chce ukryc:
,,Nie rozumiem bowiem tego co czynie, bo nie czynie tego co chce, a to co czyneę- tego wlasnie nienawidze” (Rz.8,15)
Niby tak proste slowa, a znacza tak wiele- tym dla mnie jest poezja. Jest sposobem zapisania waznych rzeczy za pomoca prostych slow, jednak sposob uzycia tych slow jest jeszcze wazniejszy.
Tak naprawde poezja jest zrozumiała tylko dla tego, kto ja tworzy. Tworca zapisujac slowo na kartce papieru ma na mysli dziesiec innych kojarzacych mu się wlasnie z tym jednym, z tym zapisanym, tak więc czeste w dzisiejszych czasach pytania typu ,,co autor mial na mysli?” wydająami sie jak najbardziej bezsensowne i bezcelowe. Jak juz pisalam, odpowiedzi na nie moze udzielic jedynie sam autor a wszystkie nasze odpowiedzi sa jedynie domyslami, jakze czesto, po rozmowie z tworcą, okazujacymi sie zupelnie blednymi.
Tak wiec na tym zakoncze opisywanie bardzo waznej czesci mojego swiata ktory buduje z kazdym dniem, czesci mojego swiata zwanej ,,poezja”
"-Kim jestem?
-Tys jest swoim Ja. Tys nazwiskiem. Podpisem na papierze. Wizytowka na drzwiach. Inicjalem na sygnecie. Imieniem na kartce kalendarza. Proznym slowem. Sucha sylaba. Martwą litera.
-Niczym więcej?
-Niczym mniej.
(...)"
fragment ksiazki Edwarda Stachury ,,Fabula Rasa"
Najchetniej zamieszkalabym sama na wyspie pełnej roz.
Na wyspie, na ktorej nie ma dnia. Sa tylko wschody i zachody slonca oddzielone krotka gwiezdzista noca.
Najchetniej zamieszkaeabym wsrod ludzi bez twarzy. Bez oczu, bez ust.
Najchetniej stalabym sie niewidzialna....
Bezsens wszystkiego
otacza mnie
i jest nie do zniesienia
Słowa...
ranią te niewypowiedziane
te na które się czeka
Nie umiem mówić
Nie umiem krzyczeć
Nie umiem
wyrażać samej siebie
Bezkres pustki
wypełniające mnie od środka
nie zostawia już miejsca na naukę
mowy....