jadę wciąż sama....dokąd tylko nie wiem
jadę z obawą przed końcem podróży
sama w samotność
nie zdolna do uczuć
nie zdolna by kochać, miłować lub lubić
Bielą i czernią pokryte me "ja"
wszystko rozgrywa się w odcieniach szarości
czekam aż z tych słów powstanie mściciel życia mego
który będzie blisko tak...
usiądzie u boku mego
na tronie życia........naszego
już nieodwracalnego bo...
trwającego..
Bieszczady… łzami smutku
i szczęścia płaczące
Tam ona czekała na niego jak w starym romansie
Dom, u podnóża gór, na rozstaju dróg stojący
zasłaniały czarne szyby autokaru
ukazujące niegdyś jedynie
piękno górskich przełęczy
i szczęście dwóch dusz
Dnia pewnego, październikowego
Ciemne chmury zebrały się
Nad losem ich przeznaczenia
Żal i smutek pozostał w jej sercu
On….wciąż tkwi w Bieszczadach
pod znakiem zapytania..
Pan „S”